Adaptieve cyclus

Wat (is het)?
De adaptieve cyclus is een model om veerkracht te beschrijven. Het legt veerkracht uit als de kwaliteit om te navigeren tussen vier stadia van ‘zijn’, namelijk: balans,
instorting, heroriëntatie en groei. Het verlegt daarmee onze oude focus op een eindstadium (zoals ‘gezond’ of ‘balans’) naar een focus op navigatie-skills. Iedereen ervaart stadia van instorting, en bovendien kan een balans een onwenselijke balans zijn: dus hoe leer je loslaten, hoe kun je je val breken, en hoe zoek je positie in een nieuwe situatie?

Waarom (hebben wij het gemaakt)?
We hebben gemerkt dat het voor ons werkt om het model te gebruiken om te praten over herstel. Natuurlijk wil je nodeloze pijn en instorting voorkomen, maar dat pijn en instorting bij het leven horen is een hoopgevend frame. Een relatiebreuk, verlies van je partner, of ontslag: het zijn allemaal ‘normale’ gebeurtenissen die kunnen leiden tot een fase van instorting. Maar het helpt om te zien dat deze fase geen eindstadium is. Eveneens is het goed om te zien dat het soms ook belangrijk is om een stadium van balans juist te doorbreken: die relatie die niet meer gelukkig maakt of het werk dat geen uitdaging meer biedt. Het losknippen van sterke verbanden leidt wellicht tot
instorting, maar die kan nodig zijn voor groei.

Hoe (heeft het een rol gespeeld in het innovatieproces)?
We hebben de adaptieve cyclus gebruikt in werkateliers om deelnemers te laten nadenken over deze stadia en tevens na te denken hoe het hen helpt om nieuwe manier van hulp en ondersteuning te bieden.

Wanneer (zou jij of zouden wij het verder kunnen gebruiken)?
Met name hulpverleners geven aan dat het een mooi frame biedt om met een cliënt te bespreken wat hij of zij doormaakt.

‍